Καθισμένος στον καναπέ, στην
αγαπημένη μου γωνιά όπου απολαμβάνω να διαβάζω, να παίρνω έναν υπνάκο, να σκέφτομαι ή να διαλογιζω, ακούω καθαρά τη σιωπή. Η σιωπή κάποτε ασυνήθιστη και αυτό έχει γίνει πλέον ο συνηθισμένος ήχος της πόλης μου, διακόπηκε κατά καιρούς από το τραγούδι των πουλιών που τώρα, οι ιδιοκτήτες της πόλης φτερουγίζουν άνετα.Κατά καιρούς ακούτε τη φήμη μιας μηχανής αυτοκινήτου, η οποία πιθανότατα μετακινεί έναν από εκείνους τους γενναίους ανθρώπους που είναι ακόμα έξω προσπαθώντας να ανακουφίσουν αυτή την κατάσταση ή τη σειρήνα ενός περιπολικού, που φυλάει τους δρόμους έτσι ώστε όλοι να συμμορφωθούμε με το "Μένω στο σπίτι", τόσο απαραίτητο τώρα.
Κοιτάζω έξω από το παράθυρο για να παρατηρήσω αυτή τη σιωπή και να δω το σχολείο κλειστό, με τον ήχο της διακοπής των παιδιών να διακόπτεται. Πέρα από αυτό, διακρίνω το κτίριο που ζωγράφιζαν και το οποίο ήταν σε δύο χρώματα, μισοβαμμένο, με τις σκαλωσιές να κρέμονται ακόμα ως υπενθύμιση ότι όλα συνέβησαν από τη μια στιγμή στην άλλη.
Κλειστά καταστήματα, άδειοι δρόμοι, πουλιά που τραγουδούν, καθαρότεροι ουρανοί, σκίουροι που περπατούν στα καλώδια, ανοιχτά παράθυρα, σπίτια γεμάτα τρομακτικές καρδιές, χειροκροτήματα που ενώνονται, ελπίδα που δυναμώνει και συνοδεύει.